Kutsal Yolculuk Sonrası
İlk on yedi yaşında,
Attım kendimi yollara. En heycan verici günleri Yaşadım istanbulun sihrinde. Param yoktu,düşüm dışında Ben yinede memnundum, Hafif bir gülümsemeyle Baktığımda denizin güzelliğine. Beni sımsıkı saran umuttu, Yerine getirilmesi gereken ibadetti, Yürü,dedi,en ileriye, Gördüğün ilk aydınlığa doğru! Orada yeni bir dünya var, Ayak bastığında toprağına, Seni mutlu edecek her şey orada, Ölümsüz ve acısız bir ülke. Günlerce,aylarca Durmaksızın yürüdüm, Mutlak görecektim o ışığı, Aradığımda oydu zaten. Önüme dikildi uçurumlar, Daha ileriye gidemezdim, Cambazlaşmak istedim Atlayarak iple,olmadı. Beni bekleyen yer karşımdaydı, Ormanlıklardan korkmadan geçtim, Yaşayan kuşları gördügümde Mutlu ve sevinçliydim. Artık hic bir engel kalmamıştı -ki deniz dikildi koca gövdesiyle, Adım atsam boğulacağım, Üstelik çok az yolum varken. Anladım ki ulaşamayacaktım, Tepemde mavi gökyüzü Karşımda kardeşi deniz, Geri dönmek istedim olmadı. Yirmi dört yıllık bekarlığım, Kaza kurşunuyla Vuruldu ormanda Sıska bir kadına, İşte orada anladım Umut fazlada uzağımda degilmiş… Devrim DOKDERE |