DURMA YÜRÜzemherisini kendi kardı elleriyle iğneyle kuyu kazdı kör karanlıklardan çıkarken yalanın içinde doğruyu gören onun gözüydü içimi dolduranlardan taşan hüzünde tökezledi durdu durmadı yine de eğri çizgilerinde zikre durmuş mürit gibi her birinin ateşinde yandı kavruldu hayrat dağıttı can suyunu yavrusu doyduğunda doyan ana misâli aç kaldı içinde durmayan tek şey dinginlikti ıssız bir dağ yamacında sabitlendi kaldı haykıran sesi/m duymadı kimse duymadı ömür dağarcımda doğrular var yalnızca ihânet etmedim /bahara/ koşan çiçekti tomurcuğum tükeniyor sular sarardı sararacak yapraklar dallarımı budayan budayana at gözlüğü takmış çoğunluk gelecekte bir gün üzerlerine yıkılır mı ördükleri duvarlar! bildiğim, umursuzca şenlikli uçurtmalarla koşarken onlar umarsız voltalarla, huzursuz bacağım kaldı bana hâlâ yeniliyorum hayata yüreğim durma yürü diyor daim yürü durma bildiğin doğru yolda... Hâdiye Kaptan c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir |
gelecekte bir gün
üzerlerine yıkılır mı ördükleri duvarlar!
bildiğim, umursuzca
şenlikli uçurtmalarla koşarken onlar
umarsız voltalarla, huzursuz bacağım kaldı bana
hâlâ yeniliyorum hayata
yüreğim durma yürü diyor daim
yürü durma bildiğin doğru
Çok güzel ve anlamlıydı şiiriniz.Kutlarım güzel yüreği.