Ölüler hiç sevemez.Gecelerim ateş kusar, Tutuşur yüreğim, kan kokusu siner odama, Senli gölgeler düşer duvarlara, Uğuldar kulaklarım, yalanların yankılanır, Senden kurtulmak, uzaklaşmak isterken, Gözlerin dolar gözlerime, dağılır hücrelerime, Ani bir hızla akarsın kanıma, Bakışlarına yenik düşer mahkumun olurum. Hüzün bulutları var gündüzlerimde, Dağıtmak istesem de onlar benden dirençli, Yokluğunun sancısı iner topuklarıma, Senli hayallerim boşlukta kalır, Ve ben; kendi halime acırım.! Böyle olmamalıydı; bana kestiğin büyük ceza, Sevdanın başkenti yaralı yüreğim, Acılarım topluca isyanda, Meğer ne çok acım varmış hepsi susmuş, Ardıma bakmadan gitmeliyim, Acıya direnmenin bir baş kaldırışı, Bir öfkenin ağlayışı, senden gidişim. Düşündükçe maziyi kopuyor ipler, "İpe un sermeyi becermişsin de", Ben aptallığımdan görmemişim, Her şeyden habersiz delice sevip, bağlamışım, Yokluğunun depremlerinden sağ çıkmışım. Artık; istemem ne bir selam ne de bir haber, Gölge etme uzak dur benden. Sen; kendi yalanlarınla avun, Hadi durma! şimdi kendini savun. Yüreğime basa, basa giden, Beni taştan, taşa çalan, sevgimizin katili, Bende ki seni kendi elinle öldürüp gömen, Sendin SEN. Artık senli keşkelerim olmayacak. Yaşarken sevmeyi beceremedin ki, Ölüler hiç sevemez. ASMEROZ-62 GÜLŞEN POLAT BURSA/4.2.2011 |