kan kaybına eş güdümlü akar zaman,

dönmekte olan dünyayla değil

kendi içinde dönen sözlerle ilgilenir insan;

başkalarını bırakır sessizce,

yalnızca saf bi adama dönüşmek ister,

kendi deliliklerine inanan...



aklına asılı tüm iplerde sallanan

ve gözlerinin yanmasına sebep olan gecelere dertlenir

yahut sabahlara

"ben"liğine uyanılan;

gördükleri değil, duydukları değil

kendi diyemedikleridir onun ciğerlerine dolan...



bir şiir kadar sert olamaz hiç bir içki

atlanmış rüyalar kadar acı verici olamaz hiç bir yara

böyle hisseden insan için;

amalarla dolu yalanları kadar gerçeklerine sarılabilmiş olmayı ister

oysa sadece aynalar görür

pencereler çok uzak gelir uykuluklarına...



kağıtları kalbi sanar,

kalemleri sevgi

tüm söylemek istediği tertemiz "kendi"

bu kadar kuru olamaz hava öyle anlarda

illa yağmur yağar kelimelerinin üzerine,

fırtınaları savurur hayalleri...



büyük, çok büyük ve daha da büyük günler

ve daha da büyük geceler düşler Cibran gibi;

ancak istediği çarmıha gerilmek değil

isteyebilmektir dilediğini,

ve dersi kitapların arasında değil

kapıların arkasındadır bilmedikleri...



bir sevgi kadar uzak,

bir başka sevgi kadar yakındır;

melek kadar sıcak,

şeytan kadar soğuktur;

elinde değildir "kendi" hayatı,

ama belki de dilindedir...