Kimsesiz Ağaç
bahar her daim ölmeye üşengeç yapraklarımda
dallarımda uğur böcekleri güneşin sıcaklığı rüzgar okşar saçlarımı sesinde çobanlar uyur evreni unutarak ben bulutlardan yağmur umarak kuşlara ev sahipliği yaparım çocuklara salıngaç bazen yol kenarında bazen ıssız bir dağda bakarsın bana ağlayarak unutturursun bana ağaçlığımı kışın soyunurum umutlarımdan ağlar yeryüzü bir el değse gövdeme ağlarım bağırarak duymazsın beni yağmurlara kanarak kar dolu demem anlamam eğriyi düzü bahara aldanırım ömür boyu hazırlanarak çiçeğe meyveye çok sürmez sevincim ellerde tutulur meyvelerim oysa ben hep seni anarak o hiç gelmeyecek baharı beklerim Kağan İşçen |