çatal yalnızlıktan geçmişini alamasamda göçebe akşamların
dalgasına bağırdığım benden mor çiçekler takıyorum
dağınık saçlarıma...
uykusuz gözlerimde suyu çekiliyor duvarımdaki denizin
göğsümde pis bir sokak uzatırken başını
gözlerime mumyalanmış gün bir yerde yoruluyor/
yorulunca şarkılar ayaklanıyor çok derinden
sessizliğime...
kedere hiç el değmiyorum
hangi saatlerin sıcaklığıysa bu
geceme doğan




ki dillerinin yüzü de yok
karanlık geciken ölüm




yağmur sonrası ayılttığım yeşillerden sağıyorum derin uykuları
birkaç gezginin ayağında gibi oturuyorum kımıltısız
güneş kollarını dizlerime dokundurur mu Anne
uçurumlara gebe bıraktığımdan beri vakitleri
kuşlar ve çocuklar tutanak acı destanlarda
rüzgarın aklımı çarpmasında hiç düşünmeden
gürültüsüz cümleler bulmalıyım
inceden çağıran hasretin kaburgasında
inadına ayakta durmalıyım




tarihten sızan dağlar kekeme
ağızlarında kıstırılmış ıslıklar gözbebeklerimde sağanağa dönerken
kök salan hüzünlerin gülüşünü sürüklüyorum
sessiz bir ağıdın ellerinde kurcalanıyor hayat
neyi dokundursan aydınlığa hep aynı tat
hep aynı yangın sönen
sokulurken karanın gölgesine mavi yüzler
odamda şımaran ses oluyorlar
içimde çiğ tutmuş üç bulutu ve
acemi bir aşkı yuvarlıyorum
yalnayak toprağa...




eteğinde umut taşıyan nazlı yıldızlar
camlı bahçelerden sırıtırken kımıl düşlerime
katmer yüreğimde buz kesmiş kadınlığım
asi rüzgar...
ki az önce dinecekti
suskunluğumda maya tutmuş karanlık
dinmedi...
üşüdü çocukluğumun kalbi kucağında
gün açtı/otlar kımldandı
ama parlamadı dudakları mısralarımın
sizi
zamandan boşanan kurşunların sesinde aradım
ışıklar atladı yoksulluğumdan
kör oldu gökyüzü



ruhumun kıtlığında dul kaldı
güneşe bağıran başaklarım



ıssız cehennemin yastığında kurumuş ağacım
ve tozlu bir yalnızlığım gölgelerde
nasıl da yaşlı gözüküyorum
size bakarken


sancılı sabahlarıma bir kere kıvılcımlansa güneş usulca