vefalı hicazlarımla sesleniyorum
tüm makamlarına sarmaşık karakterli gidişinin
aynı şeyleri tekrarlıyorum artık suskunluğumla
yaprakların dökülüşünü izleyişine
sararmış da olsam izlediğin bir bahçeyim işte
kirlenmiş pencerelerimin kendilerinden geçmiş
kendilerinden habersiz
aptal gülüşleriyle...

gözlerindeki polen ruhu dip notuydu
intihar aslarımın
ve sonra azgın bir yaşamak korkusuyla
alınırım ilk akşam kuşlarının şımarıklığına
burkulunca kanı yüreğimin
gidişinin tüm makamlarına
sanki tüm evrenden sonra
annem de beni unuturdu...

yanımda olmadığın zamanlarda
doğru dürüst hiçbir ölüm yaklaşmazdı yanıma
öfkemin gazabına uğramamak için
sonsuzluğun çaresiz çaresizliğiyle...
ve ardından zaman
zavallı ve ezik
bir böceğin kaderini paylaşırdı

gidişinin tüm makamları yeni yepyeni çığırlar açardı
sessiz çığlarımın acıya göçebe çığlıklarında
daha yazları sonlanmadan iç denizlerimin
küllenirdi güneş
tozlanırdı yıldızlar
gözyaşlarımın tuzu çürürdü
gidişinin tüm makamlarına
ilk yağmur şaşkınlığı anılı güfteler yazdım
soylu kasırgalar mahçup kalmasın diye
yalnızlığına soluğumun
hiçbir rüzgarın adı öksüz geçmesin diye tarihte
gidişinin tüm makamlarına
mevsimi belirsiz zamanlarda ezgiler besteledim
ve aynı şeyleri tekrarlıyorum artık suskunluğumla...



kağan işçen