hasretin beste oldu dillerime
aşkın!
kanatırken dudağımı içten içe ben seni değil hasretine sarıldım gecelerce ve hep seni giyindikce penceremdeki yıldızlar baştan sona karanlıkta kaldı herşey ve ben ayaza kesmiş ellerimle dokunurken saçlarına özlemlerin ok misali dokunurdu tenime oysa ki sesinin ahengine düşlerimi sermek vardı fikrimde ve o gözlerinin derin maviliğinde salıncak kurmak isterdim umutlu yüreğime olmadı işte sessizliğim ağıt dolu nakaratlarla bestelendikce kanadım bir kez daha ve kanarken üşüdüm yine ve yine yoksun işte sadece duvarlarımda gölgelerin kaldı geriye ve bir de ayak izlerinin odalarımızın dört bir köşesinde şimdi ne zaman sana kapasam gözlerimi derin bir rüzgar eser eteklerimde gözlerimde o son gülüşlerin saklıdır belki de o bir tebessümdür bağlar beni bıraktığın yere haydi bitir hasretleri bahar ve hazan yer değiştirmesin gönlümde dön birtanem dön artık sensizliğim hasret bestesi olmasın dillerime |