ne çok sen biriktirmişim meğer kendime
tanımsız sözlerimin her kelimesinde



sustuğum her söz
varsın ziyan olsun lal dilimde
yansın kağıtlar
hatta kırılsın kalem


ayrılık sokaklarında sürünen ayaklarımın
izlerini bıraktım gözlerinin içine
bir gün olur da
beni anlarsın diye


kan revan ellerimden
salıverdim ak güvercinlerimi
güz küskünü yapraklar
saçlarında yeniden yeşersin diye


oysa ki sen
ihtilal gibi girerken yüreğime
ne düşler kurdum kendime
bel ki seversin diye


ve şimdi ben
siyahla yoğrulmuş soğuk bir gece de
kabulsuz dular ediyorum
inancımı kırarak yüreğimde


ve üşüyor tenim
dudakların üşüyor dudaklarımın üstüne
ve ellerimde senden bir sıcaklık
dağılırken yüreğime


sonrası sonrası yok be
yarım kalmış bir aşkın kederi
düşerken yine kalbime
sürükledi gözlerin bir bilinmeze



ay/su

Beylikdüzü / İstanbul