bir insanın alçaldığını görmeniz için
o kadar yükseklere çıkmanıza gerek yok
Hasreti isa

..............................ulaş/ılm/azlığım’a



aşk
yıkık kalbimin üstüne kurulmuş bir şehir
altından ömür geçer
üstünden koca bir nehir


her aşkın gövdesini
yere sıkı basan
iki ayak tutar
gün gelir
vurulur topuklarından
kötürüm kalır umutlar


keşkeler kervanında
benim de bir yerim olduğunun
farkına vardığımda
geriye dönüşün upuzun bir yol olduğunu
bilemedim
ayaklarımın sözüne uyduğumu
kimselere söyleyemedim


yine aynı tanıdık telaşlarla geçtim sokaklardan
duvarlar bana sürtünüp geçti
geçti artık bu saatten sonra
evin yolu bulunmazdı
haydi buldun diyelim
kapı bile kapanmaz mıydı suratına
arkasından öksürüklü bir ses
’’defol ‘’ diyerek defnetmez miydi seni oracıkta


bir can lekesi uyandı bedenimden toprağa
toprak
aşeren bir kadını bastı bağrına
aylardan yaprak solumu
çürük bir dal gibi kapıldı çocuk hayata



atık kim sırtlanabilirdi günahlarını
bir asır bölünür ikiye
yaşın çıkardı ortaya
ne kalabalık bir ölü bıraktın ardında
dökülür akşam renginde bir yağmur
bir ölü canlanır
anılar mezarlığında



dilim tutuluyorsa gitmelerinin ardında
duvarın dibinde vurulan gölge bendim işte
bu oyun da bitti
sakın başını geri çevirme


sığındım sol göğsünün altındaki kovuğa
ey sevdalı başım
vaktidir ayrılığın
düş artık omuzlarımdan

İsa İnan
beş ocak iki bin on bir/ bir yanım yaşam bir yanım kabir...