‘’ bir gün yüzü görmeden
hangi gülün rengi solardı erkenden ‘’

Hasreti isa



göğsüme bir el dokundu
aşk sandım
ah be abim ah
ben cehennemde değil
cennette yandım


bir intiharın ortasında birleşiyordu k(adın)
doğduğu gün ağlamıştı ya
öyle alışmıştı gözyaşlarıyla konuşmaya
vebali boynunaydı tüm isteksiz sevişmelerin
tekme tokat girişmelerin
vebali boynuna
adı güler’di ya
hiç görmediler güldüğünü
daha yaşarken gördü
bu dünyada öldüğünü


evin en küçük kızıydı
bu yüzden az çıkardı sesi
gülüşleri içine batardı
kimseler göremezdi uykusunda
ağlardı
ağlardı
ağ
lar
dı


bir şarkının ortasında durdurup
kendini
dinliyordu geceleri


eli yüzü
korku gülleri
okula başladığı günlerde
başladı sancıları
ona ilk göz kırpan
şoför bir oğlandı
paranın üstünü verirken
ellerini okşardı
ılık bir şeyler aktı yüreğine
korkusundan
söyleyemedi kimselere


ne olduysa
o son durakta oldu
bir ağacın gölgesine çekti
arabayı adam
aç kurt gibi bakıyordu gözleri
kuzum daha tomurcuk
açılmamıştı ki


o günden gerisi kahır
o günden gerisi zindan
o gün bu gündür
kurtulamıyordu kabustan


iki damla kanı
yıllarca göz yaşlarıyla
silemedi
o kadar içine işledi
işledi ki
bir gün kaptığı gibi bıçağı
kollarını kesiverdi
alışmıştı ya kan görmeye
ortalık sel de olsa
ne olurdu ki


acıları diyordu
acılarımı
böyle dindiriyordum belki
sonrasını sormadan başladı gülmeye
acılar diyordu
yaralar
daha bunda ne var


bir gün ipsizin birine
gönül verdim
sevdim
tepeden tırnağa sevdim
daha o yıllar
sevişmeyi bile bilmezdim
ama sevdim
sevmeyi sevişmek bildim


ben artık yaşamın bağrında kanayan
intihar çiçeğiydim
ne toprağım toprak
ne saksım saksı
kırdılar kanatlarımı
uçamadım be abi


susuyorum dedi
sen anla gözlerimden
kaldım orada
o odada
o sevdiğim dediğim
canım bildiğim
getirdiği iki adamla ben
giderken söyledi
sakın ağlama
paralarını peşin aldım ben


söyle be abi
bir insan
kaç kez vurulur yüreğinden


bu bedenin bedeli
iki şişe şarap
bir sigara paketi miydi
de bana abi
buna nasıl dayanır insan yüreği


şimdi
sus diyorsun öyle mi
ben sussam bile
içimdeki çocuğun çığlıkları diner mi


daha ne anlattım ki sana ben
bunlar da bir şey mi


bir gece yarısı
kapıya bağladılar
kapadılar satırla ağzımı
ne önüm kaldı
ne de arkam
tıkadılar tüm çukurlarımı


bunlar da
bir şey mi
abi


bir gün zengin bir adam
karısının yatağına attı beni
haydi sevişin dedi
sevişin
ben hiç görmedim
bu kadın gibi azgın sevişenini


adamın elinde
kızılcık değneği
kesti dibindeki gölgeyi


ah be abim ah
bunlar da bir şey mi


adımız çıkmıştı ya kötüye
ne söylesek kar etmiyordu komisere
gözü kalmış bende
götürün dedi nezarete
ah abim ah
ne cam kaldı
ne çerçeve
kırıldı koca kanepe


ah abim ah
bunlar da bir şey mi be


nefes alacağım yeşil bir yer ararken
iki çocuk belirdi birden
gözleri alev alev
daha yanıma gelmeden
çekmişlerdi bir kutu tineri
şaşırttılar feleğimi
öldü diye bıraktılar belki


ah be abim ah
bunlar da bir şey mi
intihar etsem
diner mi bu aşk işkenceleri


de
sen söyle
ben ne yaparım şimdi
elimden de alındı çalışma karnesi
bu hastalığı da
nereden kaptım bilmem ki


abi
hangi gavurun dölü
kirletti tüm düşlerimi


ah be abim ah
sen bari şiirlerinde
akla beni


bir intihar çiçeği vardı
ah abim ah
bir gün benimde yüzüm güler mi


haydi bir şiir oku bana
içinde tüm hasretlerim olsun
yeniden yeşeririm seninle
adını yitirmiş şiirlerde
gülerim belki de


ah abim ah
bir gün
benim de yüzüm güler mi
adım gibi


ah be abim ah
bu şiir de ne ağlattı
kalmadı dökeceğim yaş
sahi
benim yaşım kaç
kalmadı daha şimdiden
başımda tek bir siyah saç


güler
orada
ağlar kalır
yeni intiharlar kuşanır


göğsüme bir el dokundu
aşk sandım
ah be abim ah
ben cehennemde değil
cennette yandım


doğarken (gül)düler
adlarıyla (büyü)düler
daha tomurcuktayken
solduruldu tüm düşler
daha bu kahrolası dünyada
böyle
çok soldururlar
güler’ler


sonra da
insanız diye hayvan pazarlarında gezerler
ipsiz ……………………..ler……………….............


08 kasım 2009 / belki de sonsuz…………



İsa İnan