hangi göz değdi öğle sonlarına
ağlayışlarımıza bakan hangi pencerelerde
gülümser ve yanık odun kokulu

sararmak bile şuhlaşınca şu demde
caddelerde akşamın şakaklarıma baskını
aşk solumaz havayı
boğuk ve hırıltılı kuytuluklarında
kör kokuşlu bencilliğin
adımların konusu gidişin olur
senden ayrı bir sen olunca içimdeki

sözcüğü aşar belki karla karışık
üzerinde kirlenmişliğin kırılmamış anısı
ayazlı gül suretlerine benzetmesen kendini
dilim böyle ölürcesine kıskanmaz şiiri
yüreğim kekre sevişmesiyle vedalaşır
sensiz kanayan kanımla...

saçlarımda orta anadolu tozları
bu edalar gerçek bir ırmağın şavkı
bir an yerlerde ezilince bakışlarım
sen...
anlatamam sanırsın kendini şefkatime
oysa ben...
senin yerine ve yalnızca senin için
keşfe çıkarım bütün ölümleri
sensiz ağrıyan yanımla...

yorumları çalınmış bir ömür kadar dargınım
gururum hülyana dalgın
demek ki yalnızım...
ve hiçbir yağmura yakışmayınca hüznüm
yıldızları saydım
sen gibi uzak
sen kadar çoktular
ama yoktular...

uzaklığına yalvarınca
yaz düşkünü rüya
sarılıp rüyalarımı öpüyorum
kırgınlığımı toprağın nabzına saplayıp
boşluğun ıslak ben yağmursuzum
sensiz üşümek istemiyorum
ve gözlerden düşünce gülüşün
küseceğim zamana
sensiz...
senin için...
sana ağlayan yarımla...


Kağan İşçen