KİMVURDUYA GELESİN
umut yürekte acıya demlenirken
boş gölgeleri deriyorlardı onlar mecburiyetten uzak yolculuklara döndüğünde yol yüzlerinden kalkan yük sırtlarındaydı artık maviden yoksun bir iz sürüyordu karanlık bakışlar /şans elinden tutup kaldıran ya da yere vuran/ın/ onlar yokuşları gördüler hayat boyu sen, düzlüğü bin atla geçemezsin şehzâdenin torunu seyir defterimdeki yön bubi tuzaklı tek yol kalemin elinde gerilip duruyor söz oysa, bundan önce kırklanmıştı kaç kere yine de, sırılsıklama kesiyor efkâr dağıtamıyor titreyen hüzün kör kurşunla kimvurduya gelesin hayat!... Hâdiye Kaptan c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir |