Ölünce

yudumluyorum acı kuşkusunu yağmurun
ağaçlar niçin bu kadar içlerine kapanmışlar
sanki toprağın altındaki kendim değilmişim gibi üşüyorum
gece ustura gibi kesince sabahın bekleyişini

adımlarını çekme üzerimden
rüzgar götürmesin toprağımı
uzak sesler kesilince ağlıyorum
ay ışığı ulaşmıyor göz çukurlarıma
seni bir daha görememekten korkuyorum
bütün hışırtılarda
tıkırtılarda
çıtırtılarda
iğreti bir sensizlik kaygısı...
bilmem ayak seslerinden
beni hangi acımasız bir an mahrum bırakacak...
en ücra karanlığımda dahi sesin tının
evrenimde yalnız senin şarkının hükümranlığı
göğüs boşluğuma bastırdığım soğumuşluğum...

sen
kimsesizliğimin kelebekli yakınlığısın yaban otlarıma
çürümüş dudaklarımın alnında kalmışlığı kadar
sen acılarımın mütevazi ve suskun çocuğu
müzikli aldanmalarla aklanınca saçlarım
kabullendim kuşların göç artıklarını
uzun boylu ölümlerde
ve sessiz ama huzuru uzak ikindili...

şelale seslimdin
akıp giderdi gidişinin yankısı
kollarımın arasından başka bir iki sonsuzun arasına
hadi şimdi gene konuş...
kıskansın ses tonuna duyduğum arzuyu zaman
kurak yanı kalmasın düşlerimin
doğru dürüst uyanmak istiyorum toprağa
bana gelen adımların kirlenmesin
bir defa öldüm
bir daha ölmek istemiyorum...

biliyorum ve biliyorsun ki...
göz yaşlarından şavkıyan bir ışık damlasıyla
başlayacak sona erişi sahipsizliğimin
kanadı kırık bir uçan karıncaya tutunacağım
doğrulup koklamak için saçlarını
en uykulu halimde bile ancak sana telaşlı
birbirine kavuşamayan parmaklarımda
kirpiklerinin buruk tadı
biliyorum ve biliyorsun ki
tüm imkanların sonunda
yalnızlık ve kış bastıracak...
rüzgarlı acı toprak kokusuyla
nefesin karışacak birbirine
yok olacağım...


Kağan İşçen