----------damarlarımdan akacak kanın son durağı Deniz’e



insan kendi kaderinin celladıymış canına susayan



gece günahlarını doğurur
sen piç kalmış yalnızlıkları emzirirsin


sana sövdüğüm dil benimdir usta
unut gitsin kaçırdığımız gece trenlerini
denizlerde savrulup duran yüz benim değil
söz de çürür usta
bu insanın dilinde değil


şimdi çok iyi biliyorum
boyumu aştı kurduğum düşler
aynada gördüğüm yüz benim değil
yüzülen derimin altındaki korku kanatlanmış
aşktan kurtulmak insanın elinde değil


alınyazımla aynı kederi paylaşıyorum
ağaçlar üstüme devrildikçe ben dikiyorum kendimi


yalnızlığım veda sözcüklerinin ardından toplanan akşamlar kadarmış


kuşlar bahanesiymiş
bir çınar gökyüzü için uzatırmış ömrünü
gözü yükseklerde deliliğimin



yokluğun beni ulaşılmaz zamanlara taşıyor
akşamı anasının göğsünde uyutan çocuk
avuçlarını açıyor yağmurlara
şimdi dönmeye hazırlanan ayaklarında kaç bin tövbe var biliyor musun
bu gün sabrı sulama vakti sende
gözyaşlarınla


rüzgarla boğuşan bir uçurtma gibi
bu aşk oyununda kaybetsem de
bir boşluktan düşeceğim kollarına


kaç bebeğimi unuttum irinli vücutlarında
her fahişe beni taşıdı sana
önce adını sildim bekleme duraklarından


kavuşmak için beklediğin o iskele hiç yanaşmayacak kıyılarına




aklım söz dinlemiyor
yüreğim esir düştü aşka
kendi kirini büyüten bir akıntıyım
içimde bir döl kurudu kendi günahlarıyla


İsa İnan

onyedi ağustos ikibinon / yalnızlığım bile seninle çoğalır / dalgalarınla dalgalanırım...


Can dostum Faruk beye sesinin gölgesinde büyüyen şiire nefes olduğu için teşekkürler.