yitik ülke düşlerinde
varlığından habersiz
biriyim
ışıltılı şehirlerimde
kayıp sesiyle
ne kadar sağ varsa
o kadar varım
rivayetsiz geçen hikayeler
kadar hakikatım

ilk çağdaki çocukluğum
mamutlar kadar gizli
çağlar boyuncaki bohçam
hafıza gömütlerimdeki
hazinemdir

toz pembedir hayat
hırslı gözlerimde
kara kazançlara bulanmıştır
rüşvetli yaşam
ellerim
geçmişin kirine bulanmıştır

insanım
düşünürüm
hep kendime diriyim
ve ben
kendini yiyen biriyim

vara vara
vardığım yerde
dururum
gün gelir
yüzümü
öyle bir kızıllık kaplar ki
gökyüzüne
etekaltı bakamaz olurum

varlığımla
tüm canlılar ağlar
böyle mi olmalıydı sessizliğin çığlığı
çağlar boyunca ki
kirli ellerimden
kan damlar

yazık
benim sevincimdir
doğanın üzüntüsü

yazık
zenginliğimle
kendini yemiş
kördüğüm olmuş
serseri bir zamana
vurulduk.


04.08.2010 Mönchengladbach.