zaman
tüm ağırlığıyla yıkılıyor üzerime
nefesi tutulmuş
devrilen günün akışı
sevinçler kısık
ve gözler karanlıkta

yasak bir günün atlasına
yoksulluğumu asıyorum
günün aşk kokan kıyıları
yalnızlık çalıyor istemesem de
mağlup yüreklerin sessizliğinde
kahroluyorum

nasıl anlatayım
umutların düşük yapışını
gecenin ellerinde
belki eli kanlı gelecek
sürüyor izimi
belki de
uçurum kıyısındaki bir tutam
menekşedir gözlerin
ve mevsimler ışığının yetimi

dağlara çalsam hüznümü
düşlerimi yıkar mı bulutların
ayaklanmış umutların
beşiği olur mu bu şehir

çırılçıplak anıların uğultusu
sonsuzluğu çağırır geleceğe
güzelleşirken gözleri
önüne katar sevdiklerini
uçurum yokluğuna

uzağıma atsam da korkularımı
umudun penceresi kapalı
görülmez sevgilinin açtığı yara
farkedince varlığının kıyılarını

artık
görmese de duymasa da dokunmasa da
ararken albümdeki gözlerini
kederli
ısırgan anılarında
düşse de gölgesi hayallerime
yüreğine sor beni...



15.03.2017 Mönchengladbach...