duru bir yelkenli gibi suda gölgesini
katalonya mavisi bir denize sallıyordu
La Ramla caddesi
incecik rüzgarında gülüş hışırtıları
kumsalda gözlerini sedef
sedef umuda büyüten bakir kız
demlerken hiç sualsiz
ayaklarının ucunda tarihsel hikayesini
*ürkek-dişi-haşarı


zaman eski bir tablodan
masaya ağır ağır süzülen bir saattir
Barselonada
saniyeler sanki sardana dansında
çoşan kastanyetler
dokunsak ki sevda,
dostluk
ve yaşamak adına
yüreğimizin eteklerinden
bir güvercin daha kanatlanırdı sonsuza


dingin uzantılardan bakıyordu kenar semtler
omuzlarından hüzün sarkıtan balkonsuz evler
ve incecik rüzgarın bile kırdığı
petunya dalları
meydanlarda katedralleri tutan
yıkılmaz sütunlara benziyorlardı sevgililer


bir yerlerde kalmıştı kar beyaz çamaşırların arınmaz acısı
kapalı pencere ardlarında keder sağan yüzler
ara sokaklarında ertelenmiş hayatların iniltisini
yoktu düşmedi yolumuza
yalpalayan bir dilencinin gölgesi


içimizden bağını bilmediğimiz bir kent sarhoş geçiyordu
buzlu bir sürahide kırmızıya çatlıyordu yaşam
gökyüzünü yırtarak ilerleyen teleferik
dağ zirvelerine yıldız taşıyordu
ve evrenimize
muzip gülüşüyle bir ressam
kıvrık bıyıklarının altından
kendi renklerini düşürüyordu

vuruluyordu bilmem kaçıncı kez
üzerinden geçerken bir kaldırımın
bir şair
aynı ayak sancısıyla
aynı yürek kıyıntısıyla öylece şifasız
ve bilmem kaçıncı kez kurşunlanıyordu
tozlu raflarda Lorcanın
dost gözleri
hatta şiir


içimizden bağını bilmediğimiz bir kent sarhoş geçiyordu
gözlerimin buğusunda sırılsıklam yağan yağmur
ve üzümlerimin çığlığa sarktığı andı
susuyordu akşamın kıyısında
avuçlarında bulut biriktirmiş bir adam
toparlayıp telaşla getirdiği yalnızlığını
uzak bozkırdan
elleri acılardan üryan
yüreği anadoludan düşmüş çırılçıplak bir ağıttı


aralandı perdesi
düştü güneş
kırıldı saz
ve içimize ülkemizi ayık kanayan, yırtıldığımız bir türkü aktı...




Deniz Ercivan
15.08.2006



BİR ŞAİR YÜRÜYORDU BARSELONA KUMSALLARINDA YABAN

BU ŞEHİR ANADOLU KESERDİ ELLERİNE DOKUNSAN...

Adnan Durmaz