bugün
gözleri ateş püsküren sarılmalara sonları hazırladım
yabancı bir gülüşün baharıyla esiyorum teninize...
bugün
saçlarını uçuran bir kadının şarkısında
sadece kendinizi öldüreceksiniz
güneş süzülürken yanıma ilk öpücüğünü kondursun
ki,
şehrin göbeğinde zamanı boğmak çığlıklarla
neye yarar ki
zaten geçmiş bir uçurumdu
yenidenlikler








ne tuhaf
idama giderken ellerimde uykular suskun birer mavi
yol ağzında geceden gözleriniz simsiyah
sanırsınız sabaha bıraktığınız kurşunlarda haykırışınız yok
kuş sesleri günah taşımayacak kanatılmış çiçeklere
o halde
çocuk bulutlu özlemlere düşen size veda
düşe veda






arsızlığın çoğalan son demi yorgunluğuma
zikir umutların ruhunu giyinirken yüzüm
ne çabuk izlerinizde saatleri dondurdunuz
ve yurt edindiniz sallanan boşluğa
sessizce içip aydınlığı an’lardan
sancılı yağmurları cam’a dayadınız
renginize bastığımdan beri başınız dinlendi omuzumda
düştüm
kıvrılmış parmak uçlarınızdan gitmelere
salın soğuk sulara gövdemi







ölüme içime bağıran sokaklarla giriyoruz
kaç kayboluştan geçerken duvarlar yankı sesime
vakit
ıslanan acıların ezber yalnızlığı
şimşekler gibi çakın işlenen gölgelere
ki
karanlığa kan çizmek neye yarar ki
zaten parçalanmış birer masaldı zaman
herşey kınında tek başına
herşey vurulan yokuşlarda sahte bir güzellik






ırağa bırakıyorum bu talan yükleri
şu sıra sinsi nabızlarda kimse değilim
ahh...
öyle kötüyüm ki dokunamazsınız kimsesizliğime
ışıklı kıyılardan dalgalar erken iner kuytulara
eskiyen bir rüzgar kalırsınız kalbimde