Borç
Borç
gözümü alıyordu gökyüzünde güvercinlerin uçuşu hep o anda kalmak istedim parlaklığında güvercin kanatlı bir umudun alnımı taşa değil yasladım sensizliğe omuzlarımda mektupsuzluk uzaklarımız ben ki en vefalı sadığı sen konulu bu melankolinin ve bir yürek borcum var gidişine ufuksuz bir trenin vagonları gibi paramparça bütün bütünlükler parçalanırken bir boşluğun bölünmedi içimde ölüm denen baş ağrısı bırakmazken peşimi yörüngesindeyim gözlerinin ilk yaz boylu o iki uçurtma sürükler beni ta ötelere uçurumlarına sensizlik dağının bir rüzgar borcum var gülüşüne Kağan İşçen (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |
saygı ve selamlarımla