Uysal ve Kader Dışı

ara rengiydim bütünselliğinin
o yoksa ruhun mu? ...
ara rengiydim ara

siyahın olmadığım için uykusuzum
beyazın olmadığım için sabahsız
zamansızlıkla komün kurdum
bilsen saatlere nasıl eşit davranıyorum
yaktıkça ve yordukça yüreğimi yokluğun


seslerimizin
birbirlerine en karışmış halinin yankısı
bir ağaç paylaşımıdır
nazlı mı nazlı
sürüngen
ama asla bataklık değil
koyu mavi ufuklu güzel
odanın penceresinden uğunduğumuz

seni sevmekti hayatla candaş yanım
yalnızlığa kiracı
(öyle mi? ...mavi bir fular gibi mi? ...
boynunda parmaklarımın buğday başağı...)
ve sonunda yok olmak uysallaştı
seni severken tüm insanlığın elleriyle
öperken tüm çocukların gözleriyle
çok sevdiğim bir şarkıya saygı duyarken
duyar gibi...

seni düşünmeyi sayıklıyorum
hiçbir günüm olmasın saf bir suya benzetmediğim
dudaklarının bana ayırdığın kısmını:
sev(me) öl(me) gül(me)
’sen gülerek üzülürken...’

payıma düşene razı olmam kolay olmadı
aşk razı olmaktır
gözlerini kırpmadan
uysal ve kader dışı kederli...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir