Suskunluğumu bir kenara bırakıyorum
İhanetinin hesabını yapmadan
Yaşadığım acılara inat neden hala yazıyorum seni…
Gizlemiyorum artık devası olmayan kanayan yaralarımı
Beni kopardığın hayatla tekrar barıştım
Çok zaman aldı hayatı yeniden öğrenmem
Mateme bulandırmıyorum düşlerimi
Kopyası imkânsız aydınlık dolu yarınlarım olacak
Yok, artık bir değerin karanlık gecelerimde
Umuda sıktığım kurşunların yarası geçti ölmedim
Hiçliğin ortasında artık yıkılmış bir ben yok
Yokluğunun orucunu bozmuşken
Belirsizlikler içinde olmayacak bir yanım
Tedirgin tebessümlerim sonunda gülmenin anlamı öğrenmişken
Sensizlik artık üşütmüyor beni
Gece kondu kadar ufak sevdalarım oldu şimdi benim
Neden hala seni yazıyorum…

Sigaramın dumanı dağıtmak zorunda kalmıyor hayalini
Ayrılık şarkıları dinlemezken
Kalmamış gözyaşımın tek bir zerresi
Girmediğin halde şiirlerimin dalga dalga mısralarına
Senden övgü dolu sözlerden bahsetmezken devrik cümlelerim
Adın geçmiyor dinlediğim aşk şarkılarının nakaratında
Ellerim kalem tutamazken neden hala seni yazıyor şiirim…

Sokaklarda serseri olmaktan çıktım artık
Martılar özgürlüğe kanat çırparken bu şehirde
Senaryomda sana hiç rol vermedim
Yırtıp attığım hiç bir resmin bende olmazken
Hayalin gözümün önünde olmuyor
Tutmuyorum artık sabah nöbetlerini
Davetkâr bakışlarım aramıyor hiç yokluğunu
Ve rahat bırakmışken akrep ile yelkovanı
Neden hala seni yazıyorum…

Oysa yeni silmiştim bendeki seni...
Yoksa hala seni unutamadım mı?


Mehmet Emin Karademir