umut öldüğü vakit(umut öldüğü zaman artık ölüme hazırdır insan) kafamda kocaman bir senle ne kadar ben olabildimse o kadar oldum ben de bir tenin ardına saklanıp senden bile kaçabildim de bi kendimden kaçamadım işte dünler abanınca üzerime şimdi yer ile yeksanım bugün’de ... ey sevgili bilirsin sen de her mevsim kıştır eşikte bekleyene ondandır gidişim ki ne kadar gitmek idiyse bak biraz ısınınca döndüm şimdi tüm yolları karla kaplı eşiğine kalan umudu söndürdüm söndürdüm de öyle döndüm yoksa ölürdüm... şimdi rus yazgısı içinde uzandım uçsuz bucaksız steplerine almazsın eminim artık içine işte bu huzur içinde rahatça uyurum eteklerinde... baharında uyutmadın madem kışında uyandırma şimdi de Gülşen Destanoğlu |
Okuyana hem zevk veriyor hemde okuyanı sürekliyor.
Ben kalemi tebrik adiyorum...