aşka geldiğimizde başkadır bizim sevişmelerimiz;
kimseye nasip olmaz bu yatak!
mezarlıkta ağlayarak
ve mabette gizlice buluşup
göz göze tutuşarak ellerimizi havaya kaldırıp dua edercesine sevişiriz…

herkesin içinde çırılçıplak öpüşürken kalplerimiz
kimse göremez bizi…

Meryem’deki ateşi
ve körük gibi yüreğimi körleşenler anlamaz;
yalan söyleşenler ne bilir içimizdeki cevheri!
sulakları kuru
ve gönlü duru olmayan duyamaz nefesimizi
sağırdır aşk kuklaları…

uyurken sevişirim Meryem’imle…
yağmur yüklü saçlarını bulutları gökten süpürürcesine toplayıp yüzünden
dik uçurumlara konmuş iki keklik gibi olan kirpiklerini seyrederken
hasretten kanayan iki al kanat dudaklarını
ve el değmemiş yanaklarını öperim,
öperim de kimse uyanmaz…

herkes sağanakta sevişmeyi düşlerken
bilmezler ki
biz
bazen bulutların kucağında
bazen bir yağmur damlasının içindeyiz…
istersek karlı bir dağda
istersek baharlı bir ovada severek geçiniriz!

sevmek yiğitlik ister;
marifet dokunmadan doğurtmaktır Meryem’i!
herkes sevdiğiyle gönül güvertesinde mendil sallarken
yine gülümseyerek beklerim iskelede.

ben
Zeus’un Hera’sını başımın belası diye atmışım göklere
aşkı alıp
kârla satmak;
ya da bir gönül kiralamak yakışmaz yüreğime!

Meryem’le sevişmek için
önce sevmeyi bilmek gerek!