bilmediğin güneşlerim var
ıslak kaldırımlara vuran gün sıcağı
bilmediğin anlayamayacağın

saatlerimi kurdum
sensizliğe uyuyorum şimdi
nerde olduğunu bilmiyorum
ellerimi uçurtma yaptımdı oysa
vücudun gökyüzümdü
sevdim okşadımdı seni
yağmurlarınla tanıştımdı
gözlerin bulut bulut kapatmıştı aydınlığımı
gözlerin herşeye değdi gördü işte
görmen herşeyi ödüldü herşeye
gözlerin neye kime değse yağmur telaşı
gözlerin bir bana bulutlu
gözlerin bir beni görmedi
sense mahrum oldun yapraklarından
çocukluk peşinde düş ağacımın

saçlarını uçurtmama misina yaptım bak
saçların şimdi tel tel yeryüzünde gökkuşağı
sicim gibi puslu bir yağmur



saçların yıldızları bağladı yeryüzüne
geceyse gece
olsun
yıldızlar bizim ya
yüzümüzü ağartmadığınca ağaçların sessizlik tılsımı
uçurtmamın ipinde artık sadece
birlikte baktığımız yıldızlar var
düş yapraklarıma şavkıyan bu senin rıhtımın
rıhtımında yüzüm yıldızlarla bir sana tutkulu
dedim ya saçların yıldızları bağladı yeryüzüne
sabah demek özlemek senin gözkırpışını bol ağustoslu
aşk güneş altında aramak yıldızları
aşk dizeleri kendi halinde sağa sola savruk
sonbahar ağacı
aşk gidiyorum deyip saymak yıldızları
ardında bırakmamacasına hiçbir yalnızlığı

sırdaşımız ölüm yok başka özgürlüğümüz
aşk sırdaş ölümlerden mahrum kalmak
son tesellisini yitirmiş sabah yağmuru

özgürlüğümü sana değil kapalı bir öğle sonrasının
kızgın yağmurlarına sakladım
şiirleriyle senleşmiş
sensizlikten küreğe mahkum bir çuha çiçeği
aklandım ayrılığımla ihanetimden ölüme
dünyanın diğer ucunda sen
gülen gözlerin vardı
öldürdüm ölümümü severek seni
anlatarak mevsimsizliğe
mevsimsizliğin bilinmezliğine
seni sensiz bırakarak
yanarak ıssız bir göl saatinde vurulan
sevdalı bir kuşun ikindisizliğine

not:sensizliği günün batışına ısmarladım
apartmanlar ağladı pencerelerde sen ben biz yoktuk
bulutlar perçemleriyle çırpındı yağmurun gecikmişliğine
biz ki yağmurlarla yıkamıştık ilk akşam hüznü bulaşığı hüznümüzün
yalın hıçkırıklı yüzünü
sımsıkı toprak kokulu
çakıl taşını da sevmiştik anlatamadık bunu gülüm
zamanın acımasız burçlarında heycan yükü kalplaerimize
beklenti dolu aptal ve sarışın sanrılı
kaygılı

saatlerimi kurdum
sensizliğe uyuyorum
sensizliğe büyüyorum
ben kolay kolay büyümem
büyürsem
o büyüdüğüm
bir sensizlik çağı
bir tek büyürüm sensizliğe
sessiz sedasız ölmek gibi felsefi
göğe bir not bıraktım
bakışlarımın aramaklığını
sensizliği aramakmış hayat
geç de olsa öğrenmekmiş
akrebin yelkovandan ayrılığını
zamanın kalp kırıklığını
benimsemekmiş

son bir not:
sensizlik yok
bir başka iklimdeyim
kalp kırmak gibi bu kadife sessizlik
boğazımda demlendi düğüm düğüm tüm ömrüm
bir de baktım
sen bitmişsin
sensizlik de bitmiş
kuşlar av mevsimi paniği

ömrümün özetini unuttum sende
aşkımın özetini sensizlikte
tüm zamanların özeti:
yok oldu sensizlik
bir tren istasyonunda
üstelik sabah sabah
üstelik yıldızsız
bakir bir ölüm gibi
sensiz

aşk benim
sendeki ben
bendeki sen
sensizlikteki kendimden
daha zenginim artık
sensizlik izbeleşti gündemsiz
ölüm natürel yerel
yokoldu sensizlik
artık sadece aşk evrensel
sadece
aşk ben

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir