Adana’da Üşümeyi Öğrenmek

yarım akıllı bir yağmur
oynuyor caddenin insansız çaresizliğiyle
cadde insansız ben sensizim
kimliksiz ışıklara vurgun serseri
kaldırımlarla yarenlik ediyorum
ilk akşam hüzünlerine teslim
orta yaşlı kötü aşklar yorgunu
iyi huylu bir lokal çocuğu

sularda sarı ölgün ışıkları sonbaharın
ağaçlar üşümeye ve solmaya alışık
kibar ve soylu bir katranlık bu ah...nerdesin...
kulağındaki beni özledim...yollu yolaklı
ağaçlar kasım’a hazırlanıyor üşengeçce
kulağındaki bene uzanıyor ağzımın dilimin dişimin buharı
usulca öpüyorum ekim’in bitişini
ve
yağmurun ekim sonu siyahını...

bitiyor şarkısızlığım
slov bir yok oluşa benziyor ayrılık
çekip gidiyorsun hergün öğleden sonra
şarkılarımı bırakıp
notsuz notasız...
şarkısızlığı sevmiyorum...
bütünüyle detoneleşiyor hayat
hınzır bir ıslaklık sürüklerken sersemliğimi

Adana’da üşümeyi seni severek öğrendim
yeminler ederek rutubetli senli
gitar anılı öpüşmelerimde yalnızca senin soluğun
soluğunla olgunlaşıyorum
uçmaya hevesle bilenen bir kuş gibi
Adana’da sensiz bir baş ağrısı anlamak
olanı biteni
imkansızlığını turunç kokulu arzuların
Adana’da üşümeyi seni sevdiğimde öğrendim
ıslıklarımın yordamında uçarı yarım...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir