ben rüzgar mıyım Annedün tarihlerin buz tutmuş gözlerinde kırıldı aşk köşebaşlarında hüznü giydim akşamüstlerine sanki inadına yürütüp ayaklarımı dağın eteklerine ateş yaktım mor heceli sözler demlendi ısınan kalbimde aynalarda ruhuma sığamayan yaşam ölü bir dil sanıyorum hep kendimi uçurumlarına çekiyor belleğinden boşaltıyor ayaz cinnetleri boşluğuma varlığım bu telaşlarda törpülenirken ezber ettiğim günahları duvarlara işliyor ürperen günler... ve görüyorum beyaz düşün hüznü susmuş güneşlerimde uyanmış gürültülü gölgeler siyah damarlarımda kuş çığlıkları taşımış ismimi saklı denizlere sızlayan karanlıklarda yalnız bir dalım düştü toprağın bağrına tenimden kan atlassız kaldı dalgasız şehirlere şiirler içinden geçtiğim bir zamanlara ağladım/ ağladığımı gören çocukların yüzleri ben baktıkça gülüşlerine uzaklara nokta gibi kayboldular... -neden ellerime gelmiyorlar ben rüzgar mıyım Anne ay sallandıkça fotoğraflarıma son mevsimlere büyüdü yalnızlığım yoksul anıların sevinci kirlendi göğsümde yollara sis bırakan kamçılı bir hikayedeyim dürdükçe sancılı suçlarımı bilinmez gecelere neden biraz daha fazla eskidim burkulmuş duygularım gizli gizli soludu vedaları yine de bedduasız tebessümler ettim her gidişlerin arkasından olmadı... -ben öldüm ötekiler gibi Anne şimdi küçük pencerelerde göçebesiz iklimlerimin tozu keşke rüzgar olup açılabilsem yalansız umutlara... |
Beğendim...
Kutlarım…
........................................ Saygı ve Selamlar..