Kİ SUSMALIYDIM BİLİYORUM...
uzun soluklu bir ölüm değil benimki.
her akşam, kapılarda. hiç kimseleri bekler oldum. rüzgara yenik düşen goncadan nefret ediyorum. ki zaman akmayacağından tersine-kızamıyorum. bir bozkır kaçağının armonikası-ağır,derinden ve tınısız- son bir veda söylencesi. bir ölümlü gibi garip ve selis sırrımı sırtlanıp- gideceğim- omuzlarımda bir hayat-gidiyorum- prangalarım... biliyordum ama susmadım. ki susmalıydım. benim şiirim Paris’i kana bulayacaktı. eski zamandı-ki zaman- müjiklerim,keşişlerim,şairlerim vardı. hepsi bir dize şiir,bir hoş iklime. kör seyirciler olup. sağır ve dilsiz kaldılar. genç Werther’i tanırdım ben. yarım ağızlı bir yosmanın paylaşılmış teninden. oysa iyi çocuktu-iyi ama hayal- Goethe bunu hiç ama hiç bilmedi. bir de Napolyon var. ki tarih neler söyler. korkak ve pespaye bir adamdı o. ki en cesurları en korkalarıdır dünyanın. Napolyon işte isterik ve sırıtık. şu Yahudi Dreyfus bir çoğundan daha adamdı. Zola naturalist hayalbaz. düş satardı. düş sattı ve sustu. oysa Dreyfus et ve kemikten di. hoş Yahudi ama adam. şimdi başım ellerimin arasında. kanıyorum... şah damarımdan hayallerim akıyor. şakağımda bir sızı. ki susmalıydım biliyorum. ah şu giyotin. Paris’i benim kanıma buladı... |
her akşam,
kapılarda.
hiç kimseleri bekler oldum...
benı en cok anlatan dıze bu .. hayatımın nersınde nasıl olursa olsun evımde hayalımde ruyamda her yerde hıckımseleri bekler oldum bekler olduk bekletılen olduk... omrumuz boyunca byle yanyana olalaım can dostum.. kan kardesım cok tesekkur ederım baana bu gururu yasattıgın ıcın ..