-Hangi Eylül’ ün on dördü gibi kaldıysa yüzün
mıh acıması hatıralar yorgunlaşır dimağımda…-


düşler/ Zümrüt-ü Anka kanatlarımızda elmas
eski bir zamanın koynundan çalınan
Züleyha’nın Yusuf’ a gem vurduğu yerden
ve Mecnûn yürekli adamların yürüdüğü bir vakitte
izlerini meçhulde bırakmış Leyla’ların peşinden..


sözler/ katibi olur ancak sönmüş gözlerin
şiirler bile kifâyetsizken bir acının anlatımında


gülnihal/ hercai alevlerin ferindesin sevgili
bir uzak Asya bozkırında serapsın bir şekilde
çöl tilkilerinin bile rızkını aradığı kumullarda
hayaller mi güzeldi yoksa seraplar mı
mantığıma kezzap damlattıkça kaymaklı sesin
hangi ayrılığa kucak açabilirdi kararsızlığım


tavanda yavan bir bembeyaz oynaşırken
balıkların bile unutmasına ramak kala zaman
hafızama seni fısıldıyordu yudum yudum


közler/ mangal gibi yüreklerden arda kalır da
gönüllere kaç aşk sığar artık zemzem tadında


Eylül’üm/ yaşımın yirmi dokuzunda garipsem
fakirsem Hürrem gözlerinin sultaniyet’ine rağmen
mısralarım neylesin/ hüzün bulaşığıdır Kanuni ellerim

terk edilemez bir Elhamra’yken içimde sevda/n!




Nevzat KONŞER
Eylül 09