Su Ağladı Gün Tozlu Ölümle Uzayacak Acım

ağladı su
aksin mi düştü ki
kırkikindi yağmurlarına
suya acıyorum
sen bunu bilemezsin
gökkuşağını yakalamayı boşvermişsin

’çocuksuluğumuzun el ele geçtiğine say
ayrılığımızın dipdiri kalmasını
kalbime saplanıp çıkmayan o mevsimsizliği’

su ağladı diyorum
ben nasıl nasıl bak üşüyorum
yüzünü mü yıkıyorsun
gizlemek için kendinden
yalnızlığının
sarsak huzursuzluğunu
ellerini oyaladığın ıslaklık
ağlatıyor suyun sesini
iç yakıcı
kavurucu
ağustos
suya mahçup
sen kendinde değilsin
günahların mahmur

gün tozlu doğdu
kirlendi sarı
sonbaharı bile iyi düşünemiyorum
bir şair sabaha karşı ölmeyi düşlerse
sen kendinden utanırsın ancak
evler o ağır mutsuzluğunu ağırlamaktan yorgun
umuttan dönme hayal kırıklıklarının
ömrü tükenmiş bir telaş
akşamdan kalma yalanlarında dudakların
sahte bir arzuyu idare edercesine baştan savılan
sevişmelerin utançlı hıncı bu

güneş değil bu diyorum
daha güneşin doğuşu bu (belki)
ağlatıyor bütün gölgeleri
güneş değil bu
uyanması inşaatlara sığınan güvercinlerin
belirsizliğe kuzgun

pencereler gözleridir evlerin
olan biten ne varsa onlarda sanki
yaşanmış görülmüş bilinmiş ama dillenmemiş
gerçeklerin
hesapsız sırdaşları
anılarını perdelerle ört bas ettiğimiz
yas kınası hüzünlü ışıklarıyla
pencereler
aciz boşvermişliğimizin çaresiz mağdurları
zavallı pencereler

senin gözlerini görmedim daha
hayat pencerenle paylaşmak istediğim şeytan uçurtmamı
gözlerinde görmedim
gözlerin nereye bakıyor ay düşkünüm söyle
itiraf et neler sakladığını
bana bakan yanı buruk penceresinde gözlerinin
pencerendeki soğuk boşluğu
boş soğukluğu
gözlerin seni unutmuş nar tanem
sen ilk seslerini bile boş vermişsin
kapı önünün
kapında ben yokum
adımlarımdan yalnızlığını bile esirgemişsin
kapını açabilirsin
geniş ve yeşil şefkatimle seni bekliyorum
ben yokum kapında
ama şefkatim
daima orda

benim evimse beyaz gözlü
olur ya çıkar gelir mavilerin de bir gün
tutarsın diye elinden gülüşlerimin
şehir tedirgin bakışlar kuşanmış
ve geleceksiz
gözlerinle yanıbaşımda değilsin
aynı çivit mavide değiliz
ve sonu yok şiirlerimin

’engelledin sonlanmamı
ölümle uzayacak asıl acım’

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.