Ateşi Yanarken Kopariyi bir ipte sallanmak ölümü güzelleştirmez adam çıplaklığını giyinmiş sabah kahvesini içiyor kadın da öyle eski bir sevişme sonrasını paylaşıyorlar kadının göğüs uçları adamın dudakları kanıyor her iki kanında gurubu aynı yola çıkıyor aşkın sıcaklığından anlaşılmayan sızı soğudukça yüzlerde sızlıyor kadın iki elini başının üzerine kenetleyip parmak uçlarında kuğu gibi yükseliyor saçlarını toplamayı unutmuş öylece bekliyor hayaller arasına düşmüş bir gül gibi gülmeyi özlüyor adamın bakışları bir çözülebilse kanatlarından kadının soğumuş yerlerini ısıtacak ikisi de geçmişi sorgulamanın zaman kaybı olduğunu düşünüp yeni bir düşün ateşini yakıyorlar ve(dalaşıyorlar karanlıkta kayan bir yıldız gibi süzülüyor kadın kadın geceye bir yağmur damlası kadar yakın yanılgıya kalabalık koşuyor kadının gözyaşları ağlıyor arkasından adamda kalan kırık kanatlarına son kez dokunuyor dokunduğu yerden ateş kopuyor hepimiz ayrılığa yolcuyuz ayrılıkların çocuğuyuz seni bekleyecek kadar zamanın sabrı kalmadı bütün tanrıların lanetidir aşk ateşi yanarken kopar diyor ve kadın gidiyor ateşi yanarken koparmak da yetmedi yarın yeni bir düşte buluşurlar belki ve adam da gidiyor ayrılığa yol alan anıdır kalan İsa İnan |
keyifli de oldukça
kutlarım kaleminizi
selam ve saygılarımla