çarem benim

zaman zaman, çekilirim ya sularımdan
meçhûl istikâmete...
yıkılırken yere, yaşam bende !
dudağıma değer can suyun
sığ sularımdan çekilip, açılırım enginlere
yeşillenir yeniden, omuzunda yaşamım...

çarem benim

karanlığı yakar gözün !
ışık çakar menzilimde
sen hep böyle, ilk gün gibi ;
bu gün de aynı yönde
bakışların ve aşkın, taze bahardan

kendine kıyar
buza kesen suyu kıran, sıcak testere elin !
sabah yüzün/ den yansır rengârenk hâlelerin
hayat şakır, bir çoban çeşmesi dilin...

çarem benim

zaman ki uzayan; yokluğunda asır !
sağ yanım / sol yanım
güneşim / ay’ım
gün kokmazsa, bir gün sende !
kesilirse, üzerimden ışığın
göremezsem, gök yüz’ünün maviliğini
buz kesiğine dayanamam yaşamın !

çıkıp giderse eğer, benden önce soluğun !
çıkarıp kökümü yaşamdan,
çaresiz / siyaha çalarım beyazımı
vurdurup yaşama boynumu
gelirim sana !

çarem benim

tükenirsen, sen beni yaşatan
yaşama boyun eğmem
bil ki, keserim soluğunu o an, ben de !

Hâdiye Kaptan


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.