Y Ö N
menzile varışı, meçhûle yanaşık !
iki gemi yolcusu biz kabullenişin sessizliğinde eskiyi dillendirmekten yorgun / yoksunduk deli maviydi önce, ufuktaki umut ; dalgaların ninni sesiyle, bilinmezi/ görülmezi uyuttuk ! kafamızda yarattığımız cennet ; yanılsamalara mahkûm, son’un kederini, hazırlıyordu bize farkında değildik ! üstümüzdeki geceyi açamadık, göremedik yol fenerini / tutamadık önümüze ! söylenmemiş sözleri, perdelerken dil ruh bıraktı elden tâkâti, vehimler istilâsından düştü yürek karaya vurdu sevgi ! boşlukta, amaçsız ayrı yönlere bakar oldu gözlerimiz ! acı bir haber gibi, çaldı kapıyı ayrılık siyah beyaz renklerimizi, çok geç gördük ! cılız bir fısıltıda artık, ayak seslerimiz sen deniz, ben sahil olup, el ele bir ömür boyu bakışamadık… Hâdiye Kaptan (...gerçeklerle yüz yüze gelememek bitirir her ilişkiyi ; açık olmalı dil, suskuya gelmez sevgi) (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |
belki en hakiki gerçek bu...
sevgi paylaşıldıkça büyür derken suskuların da sevmiyor anlamına gelmediğini
düşünmek gerek...
haklısınız
saksıdaki çiçek bile sevgiyi az sunarsaınız kurur...
ama her susku birazda sevgi büyütür içinde..bir yön ve şekil biçerek
yüreğinde kök salmasını sağlar...bazen suskuların böyle bir işlevide vardır...
hep muhalif gibi görünsemde şiirin ana fikrine içten katılıyorum sevgili dost...