ağır gövdesiyle, yara yara boşluğu

gelip ortaya yerleşti susku


ölümün kıblesinde bir yarda

kapatırken adımlarını yaşamaya

dirlik tanımayan anıların gölgesinde

gitmekle kalmak arası

yalpaladı biran ürkek kuş yüreği !


konuşup anlatacak kim vardı ki bunları ?

takılı kaldı bir an aklı ; yok saymakla yaşanılanı

yaşananlar, yaşanmamış mı oluyordu !


içerden kanayan acı

dıştan kabuk bağlayan yarayı zorlarken

zaptedilemeyen son kurşunla geldi ölüm !


varla yok arası

sanıp aldanılan, göze düşen gölge gibi

anlık oldu başlayıp bitişi !

son sararan yaprak da düştü dalından

aklındaki ölümü vurdu saat

susku kesiği zorladı ipi

koptu ip / devrildi sandalyeden yaşam !


sevmişti, hem de çok sevmişti...

üç günlük ömürde parayı ne etsindi !

derme çatma evdi Osman’ın evi

Saray olsun Ağanınkisi

İçine sevgi koyamadıktan sonra neye yarar dı ki !


basmadan, çiçekli bahar perdeler asacaktı

tenekede güller dikip dizecekti pencereye

kapı eşiğinde örgü örecekti bebesine elinde

beklerken Osman’ın tarla dönüşünü

bir sıcak çorbanın buğusunda tütecekti sevgi...


diyemedi / duramadı , güçlünün önünde

cılız nefesi hiç bir işe yaramadı madem ömründe

bir kez / yalnızca bir kez kendi karar verecekti

vururken suskuya bıçağı gülümsedi gözleri

işte İnsan olmuştu bir kez âhir ömründe Ayşe !



(.....adı olmayan kadınlara...)
Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.