BOŞ KUYU
içimdeki çatlakta
yeri belli olmayan, bir küçücük kıymık görünmeyen bir köstebek her gün biraz daha oyup derinlere sürer onu bir dalganın çığında, durmadan sürükleyen yalnızlığın elleri ile birlik ellerim; sanki boğar beni içime, öyle bir mevsim düşer ki; her seferinde günah işlemiş gibi ; ruhumun, bedenimin, bir araya gelemeyen bütün parçaları kayıp... geçmişten uzayan, bir yol gelir uzar önümde ; patlar sus’un silâhı ! sessiz bir gözyaşını vurur gözüme sendeler aklım ! kahrın aymaz adımları yürür ! sığındığım umudun kollarına sığmaz aczim... suyu dibe vurmuş boş bir kuyu gelir, yerleşir göz bebeğime (....ne kadar yazsam heyhât,anlaşılmaz yaşamadan...kimsenin elleri tutamaz seni...) Hâdiye Kaptan (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |
gozbebeklerimize yerlesen
ne kadar cok bos kuyularimiz var
heyhat ki heyhat
duygusal boyutu yuksek misralari kutlarim
ama
umudu yazmanizi dilerim daha cok
saygilar
ne kadar yazsam heyhât,anlaşılmaz yaşamadan...kimsenin elleri tutamaz seni...)