Beş dizelik şiir bölümlerinden tek mısraya kadar düşen kalsik Özleşim stili haline gelen bir şiir.

Bu güzel şiir bıtırak gibi coğalan şiirimtıraklar arasında açan hercai bir menekşe halinde karakter sahibi bir güzellik abidesi gibi gönül gözüne açıvermiş.

Gecenin dolunayı, ahenge düş serenin.
Cana cemre adayı, latif ve harlı nefes,
İlişirse sarayı olur gönül düzenin.

Şiir, " serenin, ve düzenin" kelimeleriyle tevriyeye baş vuruyor."Baharın rüzigarı ıpıl ıpıl salınır," rüziğar sözcüğünde de tevriye yapan şair bu kelimenin zaman ve rüzgar anlamlarını birlikte düşündürecek şekilde kullanmış. Ipıl ıpıl kelimesi dizelerin arasında dilimizin parıltılı bir mücehveri gibi ışıldamış.

Dolunay ziyafeti baharda coşkulanır,
Esenayla şafağa kadar çimer yüreğin.
O menekşe tacını süzer durur yüreğin.

Ay ışığında yıkanıp serinleyen bir yürek olarak hayallenen menekşenin yüreği, oldukça başarılı bir betimlemeyle gecenin koynundaki mehtabın ışığında taçlanan yapraklarıyla salınıyor.

Şiir, bizi zengin kelimelerin büyülü , çok renkli, imgeler dünyasında tevriyeler ve intaklarla süslenen söz sanatları arasında çieklerin renklerinde ıpıl ıpıl dolaştırmaya muktedir olmayı başarmış görünüyor.

Şiiri , ham duyguların anlık dökülmesi olarak gören, anlamlı olmayı yadırgayan, imge bağlamlarını anlamsızlık bağıntısında yoran veya şiirde ahenge melodiye önem vermeyen, şiiri şairenelikten uzaklaştırma gayretinde olan şiirlere bir şey demiyoruz. Hepsi de bir anlayış veya arayıştır. Ama şiirin esasının ezgili söylemekten geldiğini, izahtan ziyade anlamı hissettirmeyi amaç edindiğini unutmamalıyız.

Bu tarz şiirlerin ruhun gıdası olduğunu unutmamalıyız.Cünkü ruhumuz anlamdan ezgiden, duygudan hoşlanır. Çünkü ruhumuz, hislerimizde ifade bulur, ezgilerimiz ve şiirlerimizle renk verir.

saygılarımla...