ırgalamazdı yollar
düşmeden ufka çare

zifir karanlığı beslerdi
düşlere ayna

kendini kovardı
büyütürken içinde külleri

aymaz başında
egosu dibe çeken püsküllü mahlukat
günlük eylemlerle yorardı bedeni
ıska gelecek

ara ara sallanan beyaz men dil
hatırsız hatırlara boğulan
kadın
bırakırdı kendini tetikteki ızdırabına

bir gün
o gemi yanaştı
yılların kasveti düğüm yelkenlerinde
yüklendi kabusları
ağır ağır demir aldı köhnesinden
ki ölmüştü martılar
kirpiklerinde taşıdı cesetlerini
rotada hasret

insafı kopmuş boranlar kesince hızı
yutmadı
anaforlara kustu çığlığını

gittikçe koyulaşan atlas
çekip aldı kalabalığını
ıssızlaştıkça ıssızlaştı
gitmelerin ardından
tek tek bıraktı yolcularını

hüzün değirmeniydi yürek
ve
külliyen masaldı sevmek



2009-04-03 22:02kayıp-rota





Sude Nur Haylazca