Her sabah, aynı yerde aynı saatte
Etekleri düşman dul bir kadın
Gözleri otobüs olur telaşlı durakta.
Bir kuyruk, bir kuyruk ki ne kuyruk!
O hep ön sıradadır hep tek başına.

Sabahı sislerle karşılar meçhul kadın.
Saatin kaç olduğunu bilmeden
Yürür, hiç durmadan yürür bozuk yollarda
Uzaklarda dolanıp durur bir gezegen.
Uyuyan gözlerden fışkırıp, ürkek unutuşlarla
Sırılsıklamdır seçkin düşleri, belki üçüncü şafakta.
Belki de bir ölünün resimlerine bakar gibi,
Uykulu çocuk yatağındadır aklı fikri.

Bir gemi geçer boğulup giden umutlarından.
Dumanı bulut, sesi çığlık rüzgârı
Yerdeki, gökteki, ruhundaki aydınlık
Yağlı çizgilerle süzülür perişan sabahlara.
O, yorgun benizli bir kadındır bilirim.
Yüreği üşüyen serçelerle titreşir.

Elleri Ege haritası, korkuları sürgün
Hanidir unutmuş olmalı kıvılcımları
Oysa acı çektiğin sürece ilgisin.
Bilmez misin ey kadın, neyin bedelisin?
Yağmurdan geceye, geceden yağmura sızan
Bir kafeinsiz kahve bile değilsin.

Melendiz�in püskürttüğü lâvlarla yükselir,
Erciyes, Hasan Dağı kadar uzak tutkuların
Sen eteği düşman dul kadın,
Öyle kaçmakta ustasın kömür karası gecenin içinden.
Yıllara esir olmuş, nehirlerle savaşırken;
Söyle, hiç yaşadın mı sen, bilemezsin.

Öyleyse, git derim gidebildiğin kadar uzak baharlara
Hüzünlerinden sıyrılıp çıkışlarla
İhanetin olmadığı, kuşların susmadığı sislerden öte
Güneş�in hiç batmadığı yerlere git.
Git, yüreğinin götürdüğü yerlere doğru
Gelecek vadeden şarkılara doğru�
Git, ey sislerle yürüyen kadın.