Bir duman sarmıştı, solmuş güllerim
Şimdi artık başka çağlar yellerim

Kor cihan yaşlar döker, bağ târumâr
Kalp yanarken, soldu hep her bir çınar

Düşlerim suskun, deniz yıkmaz devir
Toprağım suskun, tutuşmaz hiç nehir

Ellerim cenksiz, yelim hep ters eser
Dillerim şevksiz, yelim hep cenk keser

Gel Murat Han, Bağdat’ım bak çağlıyor
Devletim mâtemle sargın, ağlıyor

Gül Murat’ım mehterim kırsın ayaz
Kör ufuklar çağla, gün doğsun beyaz

Osman’ım menzilde tekbir beslesin
Murat’ım hep, kor zaferler süslesin

Tütmesin dünyam, güneş doğsun Han’a
Çağlasın deryam, umut sağsın Han’a

Tâlihin nur rengi, doğsun üstüme
Târihin kor cengi, yağsın üstüme

Haydi ceddim, çağla yansın Yunus
Kaygılar gitsin, kırılsın kör fanus

Nur başaklar, hep yeşersin aşk ile
Kor ateşler, hep tutuşsun meşk ile

Toprağım bir türkü yaksın durmadan
Dallarım hep meyve yıksın durmadan

Milletim destan yazıp dursun yine
Sultanım umman süzüp dursun yine

Çağla gülşen, çağla mevsim, işte can
İnle bahçem, inle bülbül, işte Han

Meydanım, sen kör dumanlar yakma hiç
Sultan’ım çağlar durur, kor yıkma hiç

Aldı ilham öncelerden , aşkla hep
Aldı ilham bahçelerden, meşkle hep

Sarsılır artık bütün dünyam Han’ım
Dilde sensin, özde sensin Sultan’ım

Devre yaktın nur umutlar şimdi hep
Asra yıktın nur umutlar şimdi hep

Güldü devlet senle, vardık menzile
Güldü millet senle, vardık menzile

Çağlıyor hep, şimdi mehter aşk ile
İnliyor hep, şimdi her yer meşk ile

Ey Murat Han, Sultanım, sendin güneş
İnliyorken milletim, sendin ateş

Göklerin kor rengi, dönmüş ilk yaza
Cetlerin nur cengi, dönmüş ilk yaza

Toplarım artık çiçekler bahçeden
Milletin nur bahtı, çıkmış ökçeden

Ey Murat Han, vakte yangın dökme sen
Kor ölümler tutma, vurgun çekme sen

Senle bulduk hep şifâ Sultan Han’ım
Kılma hiç sen bir vedâ Sultan Han’ım

Şimdi artık, korlu bülbül ağlasın
Nur Murat gitmişti, derdim çağlasın

( fâ i lâ tün/ fâ i lâ tün/ fâ i lün/ )

- . - - / - . - - / - . - /