Çeşmelerden nur boşalsın, kalbe gül bâb ser gönül
Mevsimimden kor boşalsın, dilde nur kab ser gönül

Köşkte kor bülbüllerim, çağlatmasın hicrânları
İklimimden hâr tükensin, kalbe işrâb ser gönül

Goncalar bir başlasın hep, çiylerin kor faslına
İncilerden inci tütsün, câna matlap ser gönül

Kor denizler martılar yığsın, gemim gir meşkine
Hep bozulsun sancılar, kor şehre erbâb ser gönül

Yandığım akşam sefâm, bir çağlasın, karsın teni
Saçlarımdan hiç siyahlar düşmesin, tâb ser gönül

Mâbedim meşkler yığar, vurgun kebûter köşk yığar
Çağlıyorken bende güller, cânı bir şâb ser gönül

Tûbasız hiç yığma gülşen, rengi kordan yap hemen
Bahçeler nur bağlıyorken, leyli nimhâb ser gönül

Öncelerden haz süzüp dur, ten zamansız çağlasın
Sâkiler peymâne tutsun, handa nur kab ser gönül

Derde dertler katsa neyler, râzıyım hep derdine
Tutmasın kör nefsi sâkim, câma zehrâb ser gönül

Sûzanım yok, mevsimim hiç tütmüyor Ferhat gibi
Dağlarım yansın, kekik yansın ve hûnâb ser gönül

Bir durulsun bahçeler, nur bûse kondursun zaman
Hep nefeslensin çiçekler, bağda âftâb ser gönül

Kar bu yaz gül meyveler, zor hamlığım gitsin hemen
Aşkla ötsün bülbülüm, Firdevsli bir hâb ser gönül

Kandilim yansın, zamanlar nurlu günler başlatın
Handa ben şevksiz gezerken, câna pürtâp ser gönül

Fesleğenler çağlıyorken, müstecâb olsun duam
Çöllerim ten yakmasın hiç, kalbe sir-âb ser gönül

Terk-i diyar etmesin hiç kuşlarım, sağsın beni
Sen dayan hep köşke, mevsimlerle bin dâb ser gönül

Maksadım hâsıl olup, geldim yeşil nur Bursa’ya
Tanpınar yığdım zamansız, meşkle bin nâb ser gönül

Âyetin nur sırrı karmış cânı, yandım maksada
Şimdi artık yığ münevver, cana kıbâb ser gönül

Tanpınar hey Tanpınar! Sen sultanım, yağ kasrıma
Bir tutuştur kalbi candan, nehre gül âb ser gönül

Bak şadırvanlar yağar hep, simsiyahmış selleri
Neşvesiz kaldım bugün hep, şehre nur kıbâb ser gönül

Çatlasın vurgun tohumlar, boy verip kalksın şaha
Tanpınar söz söylesin hep, dilde hicâp ser gönül

Hüzzamın kor dengi, hiç yaktırmasın nur gülşeni
Güllerim hiç Tanpınar’sız kalmasın, zâb ser gönül

Bir geçilsin perdeler, meşkler zamansız başlasın
Nur kasîdem çağlasın, candan şifâyâb ser gönül

Tanpınar hey sultanım, miftârısın sen ilhamın
Maksadım bir incidir, üstâdı ahbâb ser gönül

Nâleler yığdırsa, doğdurmazdı mâtem çığlığı
Ol benim pîrimdi, ondan câna türâb ser gönül

Sevkeder hep kalbi üstad, şevkle nurdan iklime
Sözlesin nehrimde aşklar, câna bin hap ser gönül

Şimdi kor bağrımda, al güller yanar, titrer hemen
Bursa artık başka çağlar, râzıyım sâb ser gönül

Yangınım ben, dolmuşum ben, bülbülün dermânıyım
Can kasîdem titresin hep, şi’ri hircâp ser gönül

Yollamaz kalbim siyahlar, dehre yıldız bağladım
Tanpınar nehrimde yansın, onla cünnâb ser gönül

Gülsitânım ben, kuşanmaz canda korsuz neşveler
Kudretim hep yansa, tekrar kalbe pâyâp ser gönül

Kim demiş ben suskunum hep, çağlıyor can dillerim
Nur buhurdan solduran kor zifte, serdâb ser gönül

Nurlarımdan nur yanar, nursuz değil hiç sözlerim
Yıldızın kor dengi yetmez, kalbe abab ser gönül

Kandilim yaksın kızıl şeytan, nefis zulmetmesin
Bülbülüm hep çağla sen, hicrâna zerdâb ser gönül

Maksadın kor faslı, artık son bulurken şimdilik
Çınlasın Pervâne, kor yangınlı girdâb ser gönül

Allah’ım, üstada cennetler nasip et, yanmasın
Zikri yığsın sellerim, nehrimde mihrâb ser gönül

Tespihim kordan dizilsin, meşki yığsın dillerim
Yollarım yaştan büzülsün, kalbi evvâb ser gönül

( fâ i lâ tün/ fâ i lâ tün/ fâ i lâ tün/ fâ i lün/ )

Bâb: Kapı
İşrâb: Asıl manayı hissettirmek
Matlap: İstek, istenilen şey
Erbâb: Ulu, ulvi
Tâb:Güç, kuvvet, takat
Kebûter: Güvercin
Şâb: Taife, cemaat
Nimhâb: Yarı uykulu
Zehrâb: Acı su
Hûnâb: Kanlı su
Âftâb: Güneş
Hâb: Uyku
Pürtâp: Ateş yüklü
Müstecâb: Kabul olunmuş
sir-âb: Suya kanmış
dâb: Şan, şeref
nâb: Halis, temiz, saf
kıbâb: Kubbeler
rab:Avlulu yer
Hicap: Utanma
Zâb: Eriyen, erimiş
Şifâyâb: Şifa bulan
Sâb: Bir acı otun suyu
Hircâp: Uzun
Cünnâb: Bitişik olan iki yemiş
Pâyâp:Kuvvet, kudret
Serdâb: Bodrum, alt kat
Abab: Işık, nur, ziya
Zerdâb: İrin, cerahat
Evvâb: Rücu eden, geri dönen