Bir ağaç dökmüştü hep yaprakları
Söndü artık bahçenin toprakları

Menzilim süzgün, Söğüt süzgün bakar
Bursa mahzun, kor Edirne’m can yakar

Akdeniz hep sancılardan kıvranır
Devletim hep ağrılardan kıvranır

Döndü tâlih, sanki mevsim sonbahar
Ah, erir hep cenklerim, ağlar çınar

İnle İstanbul, çağım hüsran tutar
Ey Süleyman gel de bak, dert can yutar

Ey Yavuz gel diril artık Han’ım
Akdeniz öksüz akar, yok dermanım

Devre hep ziftler karışmış, çağlarım
Kor şafaksız, şimdi katran bağlarım

Çağlamaz hiç askerim, sönmüş közüm
Nur fetihler çınlamaz, ağlar gözüm

Nurlu İstanbul, oturmuş bekliyor
Nurlu devlet sustu, dertler yüklüyor

Hep gelir sultanlarım, dert dağlatır
Yankı bulmaz mehterim, kor bağlatır

Asra şimşek akmıyor, cenk olsa da
Köşkte bülbül doğmuyor, meşk olsa da

Bekliyor devlet, sabah meltemleri
İçte dinsin, kor şafak mâtemleri

Dirliğim hep çağlasın durmaksızın
Bülbülüm gülsün, vakit kurmaksızın

Düşmanım sussun, kızıllar dökmesin
Milletim, sonsuz ağıtlar ekmesin

Bir murat doğsun, şafaktan çağlayıp
Aşkla yansın bahçeler, hep bağlayıp

Lâleler açsın bağım, hiç solmasın
Sancılar dinsin, kahırlar dolmasın

Osman’ım baksın, çınarlar meyve yak
Orhan’ım baksın, baharlar meyve yık

Niğbolum tekrar tutuşsun isterim
Mehmet’im, bitsin amansız gösterim

Akdeniz hep çağlasın, cenk başlasın
Milletim nur bağlasın, meşk başlasın

Destanım hiç susmasın âlemde hep
Cetlerim hiç doğmasın, mâtemde hep

Kaygılar gitsin hemen, yansın çimen
Korkular bitsin, umut doğsun hemen

Beklenen rüzgâr, esip dursun bana
Cenkle ilk yazlar, esip dursun bana

Hep uzansın milletim, gül köşküne
Kor Murat yan, girme sen sel köşküne

Çağlamışken şimdi rüzgâr bahtıma
Aşkla mefkûrem, otursun tahtıma

Sağmasın düşman, sıcaklar üstüme
Tütmesin hiç, kor kucaklar üstüme

Yaylalar tekrar, sesimden gürlesin
Harmanımdan kor ateşler harlasın

( fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lün / )

- . - - / - . - - / - . - /