Cihân ârâ cihân içindedir ârâyı bilmezler
O mâhîler ki deryâ içredir deryâyı bilmezler

Harâbât ehline dûzah azâbın sorma ey zâhid
Ki bunlar ibn-i vakt oldu gam-ı ferdâyı bilmezler

Şafak gûn kan içinde dâğını seyreyler âşıklar
Güneşte zerre görmezler felekte ayı bilmezler

hamide kadlerine rişte-i eşki takup bunlar
atarlar tir-i maksudu nedendir yayı bilmezler

Hayâlî fâkr şalına çekenler cism-i uryânı
Anınla fahrederler atlas ü dîbâyı bilmezler

ne söylenebilir bu şiire...bugün ve son zamanlarda okuduğum en iyi şiirdi...bana hayali beyin bu şiirini anımsattı ki en sevdiğim şiirdir...
insanın sıkıştığı hayatı anlatan muhteşem bir şiir...tıpkı balıklar gibiyiz bir akvaryumda öylesine durgun yaşayan ve suyun kıymetini dahi bilmektyen aciziz ta ki yaşam kaynağımız olan o değerli maddeyi kaybedene kadar...
bir akvaryuma sıkışmış balıklar...
ki onlar dışarda başka bir hayatın var olduğunu bilmzler aynı ceninler gibi değil mi?
doğdukları ana kadar rahimden başka bir dünya olduğunun farkında değildirler...
yaşamın kaynağına doğru zerreye doğru adım adım ilerleyen şahane bir çalışma...hayatın bir amacı ve her yaratılanın da biz özü vardır ki o da zerredir...
ama yaşadığımız kalıplardan çıkıp göremediklerimizeydi bu şiir...
görmekten aciz olduklarımıza..
kurallara,saplantılara,geleneklere,göreneklere saplanıp kalmış insanlara...
ki onlar asla göremeyecekler...
aklıma felsefede okuduğum bir anektod geldi...
hangi filozoftu hatırlamıyorum ama insanı bir köpeğin tüyleri arasında yaşayan pirelere benzetmektedir...
hepsi gayet rahat tüyler arasında dış dünyadan habersiz yaşamaktadır...
hangi pire ki zıplayıp yukarıya tüylerin dışındaki dünyayı merak ederse o pire işte filozoftur...
özel insandır...
hayatın anlamını sorgulamaya niyetlenmiş ve bir adım atabilmiş insandır...
çok şiirdi sevgili hocam...
gerek yapısı gerek mana derinliği ile bence hayalinin şiirini bile gölgede bırakacak kadar derin ve güzel bir şiirdi...
kırmızı kurdelesini bekliyorum...
hep sevgimle...