İçimden hep geç kalmış bir hicret treni geçer,
Kompartımanları hasret sıçramalarıyla sulanmış.
Işıkları trenin söğüt yaprakları öper.

Ve sükûtun güçlü kasları umutları desteler,
Seyranda gönülle birlikte ıslanmış.
Dar vakitlerin sevgi raksı ezgi dizer;
Biraz hüzün, biraz arzu, çoğuysa aşkla donanmış.
Özlem çentikli kalburlar zamanı eler,
En mor menekşeleri gülüşlere sarar, baharlarla taçlanmış.

Merhabalı rayların titreyerek karşıladığı tren,
En tatlı rüzgârları peşine takarak uğurlanır zamana.
Akkor olmuş şafakların çağrısıyla tazelenir siren.

Ve bin bir çiçeğin mekân tuttuğu körpe ruhları derinden,
Tertemiz duygu sarar boyutları genişleyen istasyonlarda.
Hayatın en soylu cevherine sarsıntılarla sinen,
Gül iksirinden oylum oylum can dolar parıltılarda.
Hatıraların sevimbazlığı ışık temposunda selamlaşırken,
Gönüllere yıldızca çakılmış işaretler mıhlaşır makaslarda.

Hedefine tutunan tren ulaştığında menziline,
Sıla taranır sırları dökülmüş aynaların kalbinde.
Her kalp tıpırtısı taze soluk yollar sevda iline.

Ve yeryüzünün nefesiyle üflediği ney inlemesine,
Bahara uçan bir çift kumrunun kanadı ritim verir.
Püsküllerinden notaların uçuştuğu yel dinlemesine,
Kandillerin ceylan ürkekliğindeki alevi ışıtır fikir.
Rüzgârların kervansarayında dolunay dinlenmesine,
Lokomotif tekerlerinden gönül yarısınca çınga dizilir.
Ve yürek gürlemelerinde gümbür gümbür lilla sevgi ezilir.

Sait Edip Akdağ / S. Edip Yörükoğlu