1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
47
Okunma
Sessiz Yük
Yalnızlık öğretti bana susmayı derinden
Geceyi omuzladım, gün kaçtı içimden
Her giden bir iz bıraktı cam gibi kalbimde
Adımı çağırdım durdum yankısız sesimde.
Zaman pas tuttu artık avuçlarımda.
Ne dünüm durur yerinde ne yarın yanımda.
Bir rüzgâr savurdu beni kendi yönüme
Döndüm durdum durdum hep aynı yönüme.
İnanç bir mum gibi titrer karanlıkta
Sözlerim küllenir her sustuğum noktada
Yol uzun, yük ağır, dizlerim alışık
Yürürüm yine de kalbimle barışık
Bir gün çözer beni bu düğüm sessizce
Ne kader suçlanır ne de geçmiş gizlice
Adımı bırakırım zamanın eşiğine
Hafiflerim yürürüm kendi gerçeğime. (Selma Ardıç Tan)
5.0
100% (2)
Cevap Yaz
