bir omurgam yok
duvara yaslanamıyorum
her cümlem düşüyor içimden
bir sandalyenin bacağını kırar gibi

gece, ağzımda çürük bir sakız
çiğnedikçe çocukluğum uzuyor
annemin sesi-
bir küfür gibi yankılanıyor banyoda

ben kendimi
yanlış bir bedene giydirilmiş bir intihar notu sanıyorum
harflerim sarhoş
noktalama işaretlerim firarda

bir aşk vardı
adını unuttum
sadece izi kaldı
kolumda mor bir boşluk
dokunsam acıyor, dokunmasam daha çok

anlam bugün izin almış
yerine sigara içen bir gölge bakıyor bize
“her şey geçer” diyor
geçmeyen şeyleri sayarak

omurgasızım
çünkü doğrulursam kırılacağım
çünkü eğilirsem
biri beni sevecek sanacağım

bir sokak lambasıyım
yanıp sönmekten başka bir vaadi olmayan
geceye hizmet eden
karanlıktan maaş alamayan

en sonunda
kendimi içimden kovuyorum
kapıyı açık bırakıyorum
belki geri dönmem diye