Kaderimin toprağına
en güzel fidanı sen diye dikmek isterdim.
Kök sal diye değil sadece,
beni de kendine bağla diye.
Ama bazı topraklar
ne kadar seversen sev
üşütür insanı.
Geceleri titrediğimde
bir yorgan gibi çekmek isterdim sesini üzerime.
Adını fısıldasaydım kulağıma,
belki sabah olurdu.
Belki korkularım çekilirdi kenara,
belki yalnızlık
bu kadar hoyrat davranmazdı kalbime.
Rüzgâr saçlarının kokusunu getirdiğinde
en derin yerimden yandım.
İnsan hatırlamakla yanar mı dersin?
Yanıyor işte.
Her dönüşünde seni,
bir yangın daha büyüyor içimde.
Külüm çoğalıyor,
sesim azalıyor.
Yollar ıslak…
Ama yağmurdan değil.
Gözyaşlarım sel olmuş,
şehrin damarlarında dolaşıyor.
Gökyüzü de ağlıyor sanki,
bardaktan boşanırcasına
hayatımın tam ortasına düşüyor kader.
Ne kaçacak yer bırakıyor,
ne sığınacak bir omuz.
Kal desem…
Belki gitmezdin.
Bunu bilmek en ağır yüktür insana.
İhtimallerin mezarlığında
yaşamak zorunda kalmak gibi.
Ama sustum.
Sözlerimi içime gömdüm.
Korktum…
Senden değil,
kendimden.
Çünkü bazen insan
en çok sevdiğine doğru bir adım atarsa
tamamen dağılacağını hisseder.
Ben dağılmamak için sustum,
ama sustukça
parça parça yok oldum.
Şimdi geceler uzun,
yorgan soğuk,
toprak sessiz.
Ve ben hâlâ
aynı cümlede takılı kaldım:
Keşke cesaret
biraz daha erken gelseydi…
Belki o zaman
kaderin toprağında
ikimiz birden yeşerirdik.

Şimdi bil:
Ben seni bir aşk gibi sevmedim,
bir son gibi sevdim.
Geri dönüşü olmayan,
telafisi olmayan,
insanı adam eden ya da tamamen yıkan
o tek ihtimal gibi.
Kalbim senin yokluğuna alışmadı,
alışmak için de çabalamadı zaten.
Çünkü bazı yaralar
iyileşmek istemez,
sadece doğru yerde kanamak ister.
Ben seninle sustum,
ama içimde şehirler yıkıldı.
Adını anmadım kimseye,
çünkü adın
her söylendiğinde
bir parçam daha düşüyordu yere.
Toplayamadım.
Toplamak da istemedim.
Bak şimdi…
Gecenin en karanlık yerindeyim.
Ne bir dua tutuyor beni,
ne bir beddua rahatlatıyor.
Sadece şu gerçek duruyor karşımda
çıplak ve acımasız:
Ben seni tutabilirdim…
Ama korktum.
Ve insan korktuğu yerde
ömür boyu yanar.
Şimdi git.
Ama bil ki
gidişin bir veda değil,
bir yangın ilanıdır.
Bundan sonra içimde
ne bahar olur
ne serinlik.
Ve son sözüm şudur —
dinleyen herkesin yüreğine çivi gibi çakılsın diye söylüyorum:
Ben seni kaybetmedim…
Ben seni yaşayamadığım için
kendimi kaybettim.