Bugün yine derdindeyim.
Öyle geçer bir hâl değil bu,
İçime çöreklenmiş bir ağırlık.
Güne başladım diyorlar,
Ben dünden çıkamadım.

Bugün yine yâr.
Adın boğazımda düğüm,
Söylesem dağılırım.
İnsan birini bu kadar içinde taşıyınca
Kendine yer kalmıyor.

Gel desen gelirdim.
Ne gurur kaldı bende
Ne de dik duracak diz.
Yollar beni değil,
Ben yolları tüketmişim.
Kalbimden bitkinim yâr,
Bu yorgunluk uykuyla geçmez.

Herkes konuşuyor.
Herkes biliyor gibi yapıyor.
Kimse sormuyor:
“Sen ne zaman yıkıldın?”
Ben tam sustuğum yerde dağıldım,
Kimse fark etmedi.

Sevmek dedikleri bu mu?
İçten içe çürümek mi,
Her gün biraz daha eksilmek mi?
Ben seni severken
Kendimden vazgeçtim,
Sen farkına bile varmadın.

Bak,
İçimde ne dua kaldı
Ne beddua.
Sadece yarım kalmış cümleler
Ve tamamlanmamış bir gidişin var.
Bazı vedalar edilmez,
İnsan içinden ölür.

Bugün yine derdindeyim.
Ama anlatacak hâlim yok.
Çünkü herkes güçlü olmayı övüyor,
Kimse yıkılana bakmıyor.
Ben güçlü değilim artık,
Ben gerçek oldum.

Gel desen gelirdim yine.
Bunu bil.
Ama demiyorsun.
Ve insan en çok
Çağrılmadığı yerden anlıyor
Değerini.

Kalbimden bitkinim yâr.
Bu bir sitem değil,
Bu bir tespit.
Seven herkes yorulur belki
Ama herkes bu kadar
Yalnız kalmaz.

Kadir TURGUT