bir olayın içine değil de bir hâlin, bir ağırlığın, ya da adı konulamayan bir iklimin içine doğru sürüklüyor şiir.

başlangıçta bizi bir yük beklentisine çağırıyor ama hemen ardından bu beklentiyi boşa çıkarıyor.
daha ilk dizelerde acının maddesizliğini ilan ediyor.

bu durum insanın bedenine değil, ruhunun en saklı yerine çöken bir soğukluktur.
hasret bile değildir tam olarak. çünkü hasretin bir yönü, bir adı, bir bekleyişi vardır. burada belirtilmek istenen acı yalnızca bıraktığı ağırlıkla kendini belli eden, dağ yarası gibi susmayan ve sürekli olarak kanamayan bir sızıdır.

şiirin koridorlarında ilerledikçe zaman algısı çözülüyor.
bu, zamanın kenarında durmaktadır.
bu, hayatla arasına giren görünmez bir mesafenin ifadesidir.
herkes akar, dünya hareket eder, ilişkiler sürer, ama insan bazen kendi sessizliğinde donmaya başlar.

yalnızlık ise bu noktada klasik anlamını yitirmeye başlıyor.
yalnız olmak kimsenin olmaması değildir. insanın gölgesi yanındayken bile ona ait olan kişinin artık kendisi olmamasıdır.
yani insanın kendine yabancılaşmasının en sessiz hâlidir bu.
aynı bedende kalıp başka birine dönüşmek.
ve aynı anılara sahip olup, onlara ait olmamak.

şiirin merkezinde yer alan acı tarif edilemezliğini özellikle vurguluyor.
bu acının görünür olmaktan nasıl kaçtığını anlatıyor bize.
kanayan yara yardım çağırır, isim verilen acı çağrılabilir.
hikâyeye dönüşen acı anlatılarak hafifleyebilir.
ancak bu acı ne kanıyor ne çağrılıyor ne de anlatılabiliyor.

yaşananlar ve yarım kalanlar
geçmişte kalmış olmalarına rağmen geçip gitmiyor.
aksine içte donmuş olarak kalıyor.

aynı kader suyunda bulunmuş olmak,
insanları yakınlaştırmazmış demek ki.
bazen en derin kopuşu yaratıyor

ve insanın gitmeye gücü varken bile kalmayı seçmesi
kendi küllerinin içinde kalmayı tercih etmesi,
artık yeniden yanmayı değil, yavaşça dağılmayı kabullenmektir.

şiir bizi bir boşluğa değil soğuk bir açıklığa bırakıyor.
ne çığlık vardır ne masal.
ne isyan edecek bir güç, ne de kendini kandıracak bir anlatı.
işte her şeyi bilmenin çaresizliği burada ilmek ilmek üşütüyor insanı.

eyvallah Elifcan
iyi dileklerimle

Gönlünüze sağlık...
Değerli şairim,çok güzel ve anlamlı bir şiir okudum etkin kaleminizden.
Kutlarım emeğinizi. Saygıyla esenlik dilerim.

Kutlarım güzel bir şiirdi....

İnsanın insana kıyısı yok her dalga kendinde kırılıyor ve kendinden çıkılan bütün yolculuklar yine insanın kendinde bitiyor...

Ama
İnsanın sorguları arayışı isyanları hiç bitmiyor

Ask ve ayrılık ki gizli özne eskiye duyulan ozlem sorgulariyla baslayip
Bireysel sorgulardan insan zaman ve aidiyet ekseninde varsillik sorgularini sentezleyerek baştan sona adeta bir depremle okuru surukluyor ve bu deprem yürekte an'da yaşanıyor

Finalde ise bir vazgecisin ayak izlerini bırakıyor..

Şiirde kitalar arasında ki uyum dil kullanımında ki özen ve konunun kopmadan bir bütünlük içinde sonlandırılması bakımından okuması güzel bir siir
Tebrik ederim sayın sairi
Emeğine
Yüreğine saglik

Elif üstademin gönlünde fırtınalar dizelere dönüşmüş. Harikaydı, kutluyorum yürekten. Saygılar selamlar

Bazılarımız acılarımıza üfleyerek soğutmayı seçiyoruz; bu kişilerden biri de benim sanırım.

İçimizi yakan o hasretleri , sızıları, feryatları...

Ancak bu şekilde taşınabilir hale getiriyoruz , bu bir tür savunma mekanizması sanırım.

Oysa acı orada duruyor halâ... ve onu yakan artık ateş değil...

Küllerimizi mi seviyoruz acaba diye düşünmüyor da değilim...

Selamlar güzel şiire ve şaireye...💐

Bir ilkimle büyüyen şiirin yağmursuz rüzgarı dedim.

Sessizlikle örülmüş yokluğun ve bütün o tamamlanmamış cümlelerin yeri
yüreğin tam ortasından konuşan.


Sevgimle güzel yüreğine.
🌺🌺🌺

""Şairin dilinden, sazın teline düşer şiirler""Aşık LÜZUMSUZ

HER ZAMAN Kİ TAT VE DEMİNDE VE DE GÜZELLİĞİNDE İDİ ESERİN.
Bizde okuduk ve alkışladık, yazdıran yüreği, yazan kalemi
Nice güzel şiirlere yelken açman dileklerimle
Sonsuzluğun sahibine emanet olasın, sağlıcakla kalasın

👏👏👏