tenhalığın en dilsiz noktasında
gece, adını fısıldamadan öğrenir seni.
nefesin, aralıklı bir kapının eşiğinde kalır
tokmak soğuktur,
el uzanır yine de

son an gelmeden
kırmak istersin sertleşmiş yazgıyı
hiç açılmayacak kilitlere yorulur ya insan,
bunu bile bile

Bağdat’ın hayali bahçeleri düşer akla
serap değil,
yorgun kalbe sürülmüş solgun bir iz gibi
çöl yüreğinde kumlara batsa da ayakların,
vaha görmeyi dilersin

İçindeki çocuk,
avucu boşken bile
en parlak
bir misketi yuvarlar
zihninin dar odalarında

sevdiğin tarafından sevilme düşüncesi, ahh,
kemirgen bir sesle dolaşır duvarlarında

oldurmaya çalıştıkça
rüzgâr kırılır
kök sessizce çatlar,
toprak susar

düşler büyüten o garip kalp
karanlıkta boğulmaya başlar
güneşin yaslı bir kırıntısı bile
uğramaz buraya

olmayınca...
olmaz

söz kısalır,
kelimeler yutulur
masalların ipiyle yürüdüğün yolda
ruh aşınır

bütün yollar dönülür,
bütün köşeler susar

nasip,
boş bir avuç gibi kapanır
derin bir sessizlikte