Bunların Hepsi orada cidden oldu mu? Yoksa benim arsız beynim böyle mi algılamak ya da algılatmak istedi bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey ; Bizden olan, bizim olan yağmur o salonda yabancılaşıyordu. Deli ve dolu ve hoyrat ve ürpertici ve... yanlarını salona getirmiyordu. O zaman ben yağmura gitmeliydim.Oyunun yarısında çıktım oradan. Hayatın yarısından çıkar gibi..

Karşıdan karşıya geçmek için Karamürsel mağazasının önündeki lambalarda beklerken kolumu çekiştiren sırılsıklam olmuş roman çocuğu fark ettim. Kara gözleri kocamandı ve içi gülüyordu. Sırf gözlerime saldıran bu iki çift bakışın hatırına pörsük çiçekler aldım. Otobüs durağında ihtiyar amcanın eline verdim çiçekleri..Şapkasının tereğinden süzülen yağmur damlalarının arasından gülümsedi bana

“Evlat bunu verecek kimse kalmadı ki” dedi.

“Kendine ver amca” dedim.

Arkada duran kadın etkilenip amcaya ve bana uzunca bir şeyler anlattı..Ben yavaşça aralarından çıktığımda onlar hala konuşuyorlardı. Kim bilir belki çiçeği ona vermiştir. Otobüse binmekten vazgeçip Mithatpaşa’ya doğru yürüdüm. Bulduğum ilk aradan sahile yöneldim. Herkes arabalarına, otobüslere sığındı. Evlerine kaçtı o akşam…Şehrin ucuz cesaretli insanları, bozuk paraların ve ambalajların insanları, sivilcelerin insanları, otobüslerde dindar, kaldırımlarda demokrat insanları yağmurdan kaçtılar işte. Yağmurda yıkanarak güzelleşen İzmir’e , Bu esrarlı ve buğulu şehre bir kaç mısra düştü benden;

Ağlıyor kadın
İzmir'i omzuma yaslayıp
Altında kalanların vebalini
Benden soruyor

şiirine yorum yazmak haddini bulamam ancak o şiirle konuşurum..sesleşirim..şiir yayınlandıktan sonra yazanı değil okuyanı anlatır..

selam ve muhabbetlerimle